Otrzymaliśmy wyniki badań genetycznych Shuri;
Jesteśmy bardzo zadowoleni!😇
została prześwietlona i zbadana pod kątem dysplazji. Jesteśmy zachwyceni jej wynikami!
Kupując psa z hodowli, wielu przyszłych właścicieli oczekuje, że dostanie „produkt idealny” – zdrowego, wesołego, dobrze ułożonego szczeniaka, który nigdy nie sprawi kłopotu. I chociaż każdy odpowiedzialny hodowca robi wszystko, by tak było – starannie dobiera rodziców, dba o warunki odchowu, socjalizuje maluchy, karmi najlepszymi karmami – jedno trzeba powiedzieć jasno: szczenię to nie pluszowa zabawka.🧸 To żywe stworzenie, a nie produkt z gwarancją bezawaryjności.
Hodowla to nie fabryka
Pies rasowy nie schodzi z taśmy produkcyjnej. Nawet jeśli rodzice są zdrowi, przebadani, mają doskonały charakter i piękne rodowody – nikt nie jest w stanie zagwarantować, że każdy szczeniak z miotu będzie wolny od problemów zdrowotnych czy behawioralnych.
Genetyka bywa kapryśna, a natura lubi płatać figle. Nie wszystko widać u 8-tygodniowego malucha. Niektóre problemy zdrowotne mogą pojawić się dopiero po kilku miesiącach, a nawet latach. Podobnie z psychiką – środowisko, wychowanie i doświadczenia po opuszczeniu hodowli mają ogromny wpływ na to, jak rozwinie się szczenię.
Co może pójść nie tak?
Oczywiście – najczęściej wszystko jest dobrze. Ale życie pokazuje, że czasem bywa inaczej. Przykłady?🧐
• Problemy zdrowotne – mogą pojawić się schorzenia, których wcześniej nie było w linii, albo takie, których nie da się wykryć u tak młodego szczeniaka. Czasem to wada wrodzona, czasem coś, co ujawnia się dopiero z wiekiem.
• Problemy behawioralne – lękliwość, reaktywność, agresja czy nadmierna ekscytacja to nie zawsze wynik „złego charakteru”. Duży wpływ mają doświadczenia po opuszczeniu hodowli. Zbyt mało bodźców, zbyt wiele stresu, nieodpowiednie metody wychowawcze – to wszystko może z czasem stworzyć problem.😨
• Przypadki losowe – kontuzje, wypadki, choroby niezależne od genetyki… Pies, jak każdy organizm, może po prostu mieć pecha.🤕
A co z odpowiedzialnością?
Dobry hodowca nie odwraca się plecami, gdy coś jest nie tak. Wspiera, rozmawia, pomaga znaleźć lekarza lub behawiorystę, czasem partycypuje w kosztach, a w skrajnych przypadkach – przyjmuje psa z powrotem. Ale…
Warto pamiętać, że hodowca nie jest cudotwórcą. Nie ponosi winy za wszystko, co przydarzy się psu w nowym domu. Hodowca nie wychowuje Twojego psa za Ciebie. Współpraca i otwarta komunikacja są kluczowe – nie tylko wtedy, gdy jest pięknie i kolorowo, ale zwłaszcza wtedy, gdy pojawiają się trudności.🤌
Emocje, oczekiwania i miłość
Pies nie staje się mniej wart, bo nie spełnił Twoich wyobrażeń. Tak samo jak dziecko nie staje się „gorsze”, gdy nie idzie mu w szkole albo urodzi się z jakimś problemem zdrowotnym. Słowo „reklamacja” nie powinno brzmieć jak „zwracam, niech ktoś go weźmie”. W wielu przypadkach można coś naprawić, poprawić, przepracować – przy wsparciu specjalistów, hodowcy, ale przede wszystkim z sercem i cierpliwością.🥰
Na zakończenie
Kupując psa, kupujesz nie tylko radość, ale też odpowiedzialność. Problemy się zdarzają – bo życie nie jest idealne. Ale sposób, w jaki sobie z nimi radzimy, mówi o nas więcej niż sam problem.
Z naszego doświadczenia
Nam również przydarzyły się problemy zdrowotne u psów, które miały przysłużyć się w hodowli. Jest to przykre w każdej sytuacji, jednak na tym polega życie, że nie wszystko jest tak jakbyśmy chcieli.🥲
Zdarzają się również inne problemy, które nie wykluczają, ale mocno ograniczają aktywność hodowlaną psów;
10 dni po pierwszej operacji doszło do perforacji cewki moczowej, natychmiast trafił na stół operacyjny.😭 Po wielu perypetiach z zatykającym się cewnikiem i walce o zachowanie jego jąder wyszliśmy na prostą. Chłopak nigdy już jednak nie pokryje naturalnie.
Hodowla to trochę zabawa w Boga i niestety z naturą, mimo najszczerszych starań, nie jesteśmy w stanie wygrać. Żaden hodowca nie robi tego celowo, nie sprowadza na świat chorego zwierzęcia. Dla nas jest to równie przykra sytuacja, nikt nie chce aby jego szczenię cierpiało. Hodujemy po to, aby dawać ludziom radość, a nie przykrość.
To pytanie pojawia się bardzo często – i choć czasem bywa frustrujące, rozumiemy, że przyszli właściciele chcą mieć pewność, że ich szczeniak jest zdrowy i dobrze przygotowany do nowego życia. Warto jednak wyjaśnić, jak naprawdę wygląda ten proces.
Szczeniąt nie bada się rutynowo w kierunku chorób czy wad genetycznych, chyba że pojawią się jakiekolwiek podejrzenia, które wymagają interwencji lekarza weterynarii.
Standardowo każdy szczeniak:
jest odrobaczany zgodnie z harmonogramem,
przechodzi szczepienia ochronne,
otrzymuje wszczepiony mikrochip,
zostaje dokładnie obejrzany przez lekarza weterynarii.
Dodatkowo, w odpowiednim wieku, miot odwiedza komisja oddziałowa Związku Kynologicznego w Polsce (ZKwP), która ocenia szczenięta, zwracając uwagę na ewentualne wady czy nieprawidłowości.
Warto wiedzieć, że ZKwP nie wymaga żadnych badań genetycznych ani ortopedycznych dla ras z V grupy FCI (do której należą m.in. Shiba i Jindo), aby psy mogły uzyskać uprawnienia hodowlane.
To, że wielu hodowców bada swoje psy (np. pod kątem dysplazji, chorób oczu czy badań genetycznych), wynika z ich własnej odpowiedzialności i chęci jak najlepszego prowadzenia hodowli. Badania te pozwalają lepiej poznać psy, z którymi się pracuje, oraz minimalizować ryzyko wystąpienia problemów w kolejnych pokoleniach.
Najważniejsze są badania rodziców, bo to one dają podstawę do oceny zdrowotnej miotu. Wyniki badań naszych psów są dostępne na stronach każdego z nich, oraz na życzenie do wglądu na miejscu – wystarczy dać nam znać z wyprzedzeniem, a przygotujemy dokumentację do wglądu.
Szczenię to żywy organizm, a nie produkt z taśmy produkcyjnej. Nawet dwójka zdrowych rodziców może wydać na świat szczenię z problemem zdrowotnym – podobnie jak u ludzi. To naturalna kolej rzeczy i coś, czego nigdy nie da się w 100% przewidzieć ani wykluczyć.
Odpowiedzialność hodowcy polega na tym, by nie rozmnażać psów chorych, np. z problemami z tarczycą, a także by stale dbać o jakość linii hodowlanej.
Tak na koniec – nie istnieje hodowla „zero ryzyka” – natura zawsze może zaskoczyć.
Dzięki rzetelnej selekcji, badaniom rodziców i trosce o dobrostan zwierząt robimy jednak wszystko, aby nasze szczenięta trafiały do nowych domów w jak najlepszej kondycji.
Rozumiemy, że niektórzy opiekunowie chcą mieć dodatkową pewność i wykonać badania swojemu psu, nawet jeśli nic nie wzbudza podejrzeń. To jak najbardziej możliwe – ważne jednak, aby zrobić to w odpowiednim czasie, żeby wyniki były miarodajne i żeby nie narażać psa niepotrzebnie.
Prześwietlenie pod kątem dysplazji – NIE WCZEŚNIEJ niż po ukończeniu przez psa 12 miesięcy. W przypadku Shiby i Jindo wcześniejsze prześwietlenia nie mają sensu, bo stawy wciąż się rozwijają, a do badania wymagane jest pełne znieczulenie ogólne. Czy naprawdę chcesz ryzykować narkozę, skoro i tak nie uzyskasz wiarygodnego wyniku?
Tarczyca – badanie ma sens dopiero w okolicach 12 miesiąca życia, wcześniej wyniki mogą być niemiarodajne.
Oczy – podobnie jak tarczyca, najlepiej badać około 12 miesiąca.
GM1 – jeśli oboje rodzice mają wynik N/N (wolni od mutacji), to ich potomstwo automatycznie ma również wynik N/N i nie wymaga badania. Jeśli jednak chcesz wykonać test – możesz to zrobić w dowolnym momencie.
Otrzymaliśmy wyniki badań genetycznych Ryo;
Jesteśmy bardzo zadowoleni z jego wyników!😇