Shiba

Breed standard HERE

Wzorzec rasy w języku polskim TUTAJ

Najważniejsze informacje i ciekawostki znajdziesz na innej naszej stronie o szpicach azjatyckich TUTAJ

Shiba moimi oczami.

Pies czy kot? A może kotopies?
Shiba zdecydowanie nie jest zwykłym psem. To zadziwiająco dumna, inteligentna i bardzo niezależna rasa wymagająca od właściciela miłości, uwagi i szacunku.

Chce być zawsze blisko człowieka, lub przynajmniej mieć go na oku, ale nie przepada za natrętnym dotykiem. Shiby w zdecydowanej większości lubią ludzi, do obcych podchodzą z dystansem, lub traktują ‘jak swojego’ od pierwszej chwili, jednak każdy dobry człowiek zasłuży na ich sympatię.
To samo tyczy się dzieci, jeśli młody człowiek jest nauczony szacunku do drugiej istoty, nie powinno być problemu z nawiązaniem więzi.

Z obcymi psami bywa różnie, to kwestia indywidualna, tutaj istotny jest charakter naszego psa oraz socjalizacja w wieku szczenięcym. Zauważalnie bardziej przyjazne do innych czworonogów są suczki, to samce bywają bardziej skore do wszczęcia awantury, jednak to nie jest reguła.

Choć godzinami mogą leżeć w swoim legowisku, to bardzo lubią spacery i wędrówki. Poznawanie nowych terenów, zapachów, kopanie w ziemi, sprawia im wiele radości. Shiba, która nie ma możliwości rozładowania nakładów energii może stać się nadpobudliwa. Warto pamiętać, że nie chodzi tu jedynie o wysiłek fizyczny. W bardzo fajny sposób rozładujemy psa zabawami intelektualnymi; KONG, mata węchowa, psie szachy itp.

Dlaczego kotopies?
Shiby są bardzo niezależne, o czym wspominałam wcześniej, dlatego nie zawsze będą chętne zrobić to o co je prosimy. Nie każda Shiba może być puszczona luzem podczas wędrówki, jedne są odwoływalne, inne tracą słuch po odpięciu smyczy, to przecież pies wyhodowany do polowań na małą zwierzynę, a więc zupełnie naturalny jest instynkt łowiecki.
Tak jak kot, Shiba utrzymuje swoją sierść w czystości, generalnie nie lubi się brudzić czy moczyć. Nie wydziela też typowego psiego zapachu.
Młodej Shibie trzeba poświęcić naprawdę sporo czasu, aby nawiązać więź porozumienia i zaufania, co jest ogromnie ważne podczas budowania relacji człowiek-pies.